Fabian Błaszkiewicz SJ: Ktoś mnie przeklął w rodzinie…
Przekleństwo to świadome i celowe złorzeczenie – przywołanie zła, żeby zniszczyło danego człowieka i sprowadziło na niego nieszczęście. Złorzeczenie wypowiadane jest najczęściej pod wpływem emocji, mówiący nie ma wtedy na myśli klątwy, choć padają ciężkie słowa: „A niech cię szlag trafi!”, „Idź sobie w cholerę!”, „A żebyś zdechł!”. Ale wszelkie świadome życzenie komuś zła jest już przekleństwem. Nie musi nawet być wypowiedziane – ważna jest intencja.
Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boże, otrzymał od Stwórcy dwie władze duchowe, które najbardziej upodobniają go do Stwórcy: rozum i wolną wolę. Z rozumem związana jest władza poznawcza i władza sądzenia według prawa sumienia, które człowiek ma wpisane w serce. Gdy więc ktoś idzie za jakąś złą myślą, jego rozum powie mu: „Stop! To jest złe!” W tym momencie jego wolna wola musi podjąć decyzję – „Chcę tego, czy odrzucam”. Jeśli człowiek odrzuci pokusę, stoczył zwycięską walkę duchową. Jeśli wybierze zło, to popełnia grzech, czyli otwiera furtkę dla działania ducha złego.
Gdy człowiek otwiera się na siły i energie – nawet te, których istnienia nie może poznać rozumem – pozwala się danej sile zamanifestować. Przeklinając lub złorzecząc komuś przywołuje więc szatana, nieświadomie (lub świadomie – w przypadku okultystów) zapraszając go, by zaszkodził danej osobie.
UWAGA, RODZICE!
Szczególnie niebezpieczne jest, gdy to rodzice złorzeczą swoim dzieciom. Bóg wszelkich dóbr udziela człowiekowi niejako „w pakiecie”, wraz z darem życia przekazanym za pośrednictwem ojca i matki. Oni oboje wyciskają też najsilniejsze duchowe piętno na wychowaniu swoich dzieci. Dzieci są szczególnie podatne na ich wpływ, ponieważ swoją tożsamość budują w oparciu o to, co słyszą o sobie od rodziców: „Jesteś bez serca”, „Do niczego się nie nadajesz!”, „Ty mały szatanie!”, „Mięczak jesteś, synu”, „Masz dwie lewe ręce”, „Jesteś złą córką”, „Nic dobrego z ciebie nie wyrośnie”. Dzieci traktują te komunikaty bardzo poważnie. A co gorsza, nieświadomie w sercu podejmują decyzję, aby dostosować się do tego osądu, skoro pochodzi z ust największego autorytetu w ich dziecięcym świecie: rodziców. Tak więc po pewnym czasie ojciec i matka zbiorą owoc tego, co mówili do dziecka, ponieważ zacznie ono realizować ich słowa.
Co mogą więc zrobić rodzice, którzy tak postępowali? Złorzeczenie (także i przekleństwo) powinno się odwoływać w sakramencie pokuty. Tak jak wszystkie inne grzechy, trzeba je wyznać. Dobrze jest też zamówić Mszę świętą o przerwanie konsekwencji tego złorzeczenia w dziecku. I zacząć błogosławić je, mówiąc mu o wszelkim dobru, które u niego widzą (także i tym, które chcieliby zobaczyć w przyszłości).
IMPREGNOWANI NA PRZEKLEŃSTWA?
Dla ludzi, którzy stale żyją w stanie łaski uświęcającej, przekleństwo nie jest niebezpieczne. Ale stan łaski nie jest czymś magicznym, nie wystarczy tylko „poprawność” wobec 10 przykazań – potrzeba nawróconego serca.
Czasami Bóg dopuszcza, że przekleństwo lub złorzeczenie zaczyna się sprawdzać i ktoś doświadcza rozmaitych utrapień i nieszczęść. Ale po pewnym czasie okazuje się, że przyczyniły się one do jego nawrócenia i przemiany życia, według słów: „Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” (Rz 5, 20).
Co może więc zrobić Michał, autor pytania z nagłówka tego artykułu, który skarży się na skutki przekleństwa babci nad jego rodziną? Przede wszystkim uświadomić sobie, że Bóg dał mu ogromny wpływ na jego własne życie. W księdze Mądrości Syracha (Syr 15, 11-17) czytamy: „Nie mów: «Pan sprawił, że zgrzeszyłem», czego On nienawidzi, tego On nie będzie czynił. Nie mów: «On mnie w błąd wprowadził», albowiem On nie potrzebuje grzesznika. Pan nienawidzi wszystkiego, co wstrętne, i nie pozwala, by ci, którzy się Go boją, mieli z tym styczność. On na początku stworzył człowieka i zostawił go własnej mocy rozstrzygania. Jeżeli zechcesz, zachowasz przykazania: a dochować wierności jest Jego upodobaniem. Położył przed tobą ogień i wodę, co zechcesz, po to wyciągniesz rękę. Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się podoba, to będzie ci dane”.
Z tego fragmentu wynika, że to Michał jest osobą dokonującą wyborów w swoim życiu, nie babcia. Jeśli więc skutki tych wyborów są dla niego bolesne – oznacza to, że w przyszłości musi wybierać inaczej. Kto może go tego nauczyć? Bóg, dlatego Michał zaproszony jest do poznawania Go, do uczenia się, jak Go słuchać i jak uzgadniać z Nim swoje życiowe wybory. Słuchanie Pan jest zabezpieczeniem przed wszelkim złorzeczeniem, podobnie jak życie według Prawa Bożego. Bóg sam mówi przecież w Księdze Wyjścia: „Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. Szanuj go i bądź uważny na jego słowa. Nie sprzeciwiaj się mu w niczym, gdyż nie przebaczy waszych przewinień, bo imię moje jest w nim. Jeśli będziesz wiernie słuchał jego głosu i wykonywał to wszystko, co ci polecam, będę nieprzyjacielem twoich nieprzyjaciół i będę odnosił się wrogo do odnoszących się tak do ciebie” (Wj 23, 20-22). A w kolejnych wersach pada jeszcze jedna obietnica związana z wiernością Bogu: „Oddalę od ciebie wszelką chorobę” (Wj 23, 25).
Michał powinien też zamówić Mszę o przerwanie więzów przekleństwa, które wiążą go z resztą rodziny. Ale tu rodzi się pytanie: czy wolność ceni sobie bardziej niż więzy rodzinne? Bo może się zdarzyć, że więzy z tymi członkami rodziny, jakich jeszcze ma, też mogą ulec zerwaniu.
WIECEJ NIŻ WYZWOLENIE
Tak więc widzimy, że życie według Bożych przykazań, przestrzeganie złotej reguły Jezusowej („tak postępuj wobec innych, jak byś chciał, żeby inni postępowali wobec ciebie”), oraz chodzenie w Duchu Świętym, czyli słuchanie Jego natchnień – są najskuteczniejszą obroną przed złem. Co więc można zrobić, gdy zostaliśmy przez kogoś przeklęci i wydaje nam się, że odczuwamy tego skutki?
Oto Boże „koła ratunkowe”:
1. Najskuteczniejszym zabezpieczeniem przed przekleństwem jest nawrócenie.
2. Uwielbianie Boga i dziękczynienie za dobra, jakie otrzymujemy – człowiek wdzięczny Bogu jest nietykalny dla zła.
3. Błogosławienie osoby przeklinającej – „Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie” (Rz 12, 14).
4. Ofiarowanie Mszy świętej – przyjęcie ofiary Chrystusa w intencji przecięcia więzów nałożonych na nas przez przekleństwo. Krzyż Chrystusa niszczy przecież wszelkie zło i podziały.
W artykule odwołuję się do konferencji: „Uwaga: problemy z okultyzmem” – ks. dra Bogusława Jaworowskiego, Misjonarza Świętej Rodziny.
o. Fabian Błaszkiewicz SJ
