Mamy czas

Skoro królestwo Boga jest tu i teraz, to jak zmieni się wraz z ponownym przyjściem Chrystusa? Czy mamy się cieszyć już z tego „tu i teraz”, czy jeszcze czekać na lepszy model?


Mamy się cieszyć i nawracać jednocześnie. To połączenie jest bardzo twórcze: już i jeszcze. JUŻ nam jest dane i JESZCZE nie przeżywamy go w pełni. Pełnia objawienia jest w Jezusie Chrystusie, to znaczy wszystko, co Pan Bóg chciał dać człowiekowi, już mu dał w sposób pełny. Natomiast to we mnie jest opór, nie jestem jeszcze w stanie tej pełni przyjąć. Dlatego czas do paruzji jest czasem mojego otwierania się na tę pełnię darów Bożych, jaka przyszła w Jezusie. Ona już przyszła, ale jeszcze nie jest całkiem przeze mnie przyjęta. Dlatego mam dany czas, kairos – czas zbawczy – dany mi po to, żeby mnie otwierać na królestwo coraz bardziej i bardziej. 


Czym zatem będą różniły się nowe niebo i nowa ziemia od królestwa, które jest tu i teraz?


Mamy do czynienia z tajemnicą. Teraz widzimy niejasno, w zwierciadle, wtedy poznamy twarzą w twarz. Święty Paweł nie bez powodu użył porównania do zwierciadła. Zwierciadła w tamtych czasach były raczej wątłej jakości, bo rzadko były zrobione ze szkła, najczęściej był to jakiś polerowany metal, więc zniekształceń w odbijanym obrazie było bardzo dużo. Nie da się całego Objawienia zamknąć w jednej kategorii. Mamy odwagę mówić wiele rzeczy o Panu Bogu. Mówimy na przykład o Bogu: Ojciec – i nakładamy najczęściej na to wszystkie obrazy ojcostwa, jakie mamy z własnego doświadczenia. Mówimy: jeden z w trzech Osobach – ale mamy poczucie zderzania się z trudną tajemnicą. Eucharystia, która jest najważniejszym miejscem spotkania z Bogiem na ziemi, odsłania i jednocześnie zasłania Boga. Musimy pogodzić się z tajemnicą, także w pytaniu o nową ziemię i nowe niebo. 


Królestwo Boże jest wśród nas, a jednocześnie modlimy się: „Przyjdź królestwo Twoje”, ściągając je niejako na ziemię.


Bardzo ładnie i trafnie komentował to Orygenes. Mówił, że ono i tak przychodzi, niezależnie od tego, czy się o to modlimy. Modlitwa jest po to, żeby nas otwierać. Pan Jezus mówi: proście, a przyjmiecie – to jest ten fragment, który zwykle tłumaczymy: proście, a otrzymacie. W tłumaczeniu św. Hieronima to brzmi właśnie tak: proście, a przyjmiecie. Pan Bóg daje nam dary, ale my otwieramy się na nie wyłącznie wtedy, gdy o nie prosimy. Modlitwa nam uświadamia to, co możemy przyjąć. Mówimy, że królestwem Bożym jest Kościół w tym wymiarze doczesnym, ale jednocześnie wiemy, że Kościół jest podzielony. Modlimy się zatem o jedność, wiedząc, że jest jeden Kościół, ale chrześcijanie są podzieleni. Dlaczego się modlimy? Bo jesteśmy przekonani, że tym, który jedność może dać, jest Pan Bóg. A jeśli się nie będziemy modlić, to jej nie przyjmiemy wtedy, kiedy nam ją da. Tak samo jest z obszarem królestwa Bożego. Modlę się, żeby się otworzyć na to, co Bóg mi daje.


Królestwo nie z tego świata, choć na tym świecie. Co to znaczy w praktyce?


Czytałem ostatnio przepiękny komentarz do fragmentu Ewangelii: „Nie troszczcie się o to, co macie jeść, pić” – i tam w oryginale jest dokładnie właśnie tak: NIE TROSZCZCIE SIĘ, a nie jak chcą niektórzy tłumacze: nie troszczcie się ZBYTNIO, co sugeruje, żeby trochę jednak się troszczyć, przecież trzeba być rozsądnym. (śmiech) Natomiast komentarz do tej Ewangelii mówi: nie troszcz się, bo jesteś we wspólnocie, która się zatroszczy o twoje potrzeby. I to jest obraz Kościoła w Jerozolimie: nikt z nich nie cierpiał niedostatku. Nie dlatego, że każdy z nich był jakoś specjalnie nadziany, tylko dlatego, że funkcjonował we wspólnocie, która widziała potrzeby każdego. To jest to, o czym mówimy: na tym świecie, ale nie z tego świata. 


Jako istoty zmysłowe, logiczne, chcielibyśmy bardziej namacalnie dotknąć rzeczywistości królestwa Bożego tu i teraz. 


My go dotykamy. Tam, gdzie Kościół objawia się w całej prawdzie. Dotykamy też w sobie, kiedy przeżywamy nawrócenie. Nawrócenie nie jest niczym innym jak doświadczeniem królowania Boga w sobie. Życie sakramentalne wspólnotowe Kościoła, cała dziedzina Caritas. Ktoś dotyka działalności Matki Teresy i wie, że to jest królestwo Boga. Ktoś czyta biografię Maksymiliana, jego historię w Auschwitz i wie, że to jest rzeczywistość królestwa Bożego skondensowana bardzo w człowieku, do którego zło nie ma dostępu, i to w takim miejscu, gdzie – wydawałoby się – zło króluje. Takiego dotknięcia można zaznać wielokrotnie. Jest jednak pokusa, żeby rozglądać się wokół siebie. W taki sposób, że najlepiej by było, gdyby królestwo Boże przełożyło się na kodeksy cywilne, prawne, uchwały sejmowe Parlamentu Europejskiego itp. 


Ale my też jesteśmy w tych strukturach i dlaczego mielibyśmy oddawać tę przestrzeń walkowerem?


Tylko że my mamy być zaczynem. A nierzadko chcielibyśmy działać inaczej – nie przemieniając myślenia od środka, nie zakwaszając, tylko chcąc od razu widzieć efekty. Niedawno u św. Barbary w Krakowie mieliśmy Eucharystię, a potem przeszliśmy z Najświętszym Sakramentem ulicą Floriańską, mijając najbardziej kolorową ulicę w Krakowie, z lokalami wiadomego użytku. Potem szliśmy Plantami, wracaliśmy ruchliwą ulicą Szewską i potem jeszcze dokoła rynku. W sumie jakieś trzy kwadranse modlitwy w ciszy, adoracji Jezusa w drodze. Około 300 osób w znaku procesji pokazywało, za Kim idą w życiu. Widziałem ludzi przyklękających, niektórzy przyciszali rozmowy, inni zawracali, żeby się nie spotkać z tą procesją. Ale dla wielu był to poważny znak zapytania. I tyle. Bez wtłaczania im do głowy takiej czy innej odpowiedzi. Kto chciał, mógł się dołączyć. To można zrobić wyłącznie w imię miłości do tych ludzi w poczuciu głęboko osadzonej jedności z każdym z nich. Ja nie mogę wychodzić do ewangelizacji na zasadzie znaku protestu wobec wszystkiego, co się dzieje. Nie wychodzę, żeby protestować. Moje wyjście może wzbudzać protest, Kościół może się okazać, tak jak Jezus, znakiem, któremu się sprzeciwiają. Ale to nie jest to samo, co być programowo znakiem sprzeciwu.